Het wonder van meditatie
Als ik een wandeling maak, is aan begin daarvan, mijn denken en voelen, ánders dan aan het eind van de wandeling. Terwijl ik loop, gaan mijn gedachten en gevoelens door me heen. Ik hoef daar niets voor te doen, dit gebeurt vanzelf.
Hetzelfde gebeurt met meditatie: de drukte in mijn hoofd, m'n zorgen over van alles en iedereen, gaan dóór me heen. Het gaat maar door. Ik kan niet én zitten mediteren én van alles proberen tegen te houden wat er in me om gaat, het gaat dóór.
Ja, dit tegenhouden kan wel een poosje maar op gegeven moment komt er toch iets vrij van energie en gaat 'het' stromen. Wat is dat 'het'? vraag ik me af. Is dat energie dat ik normaliter achterhoud? -In bedwang houd? -Opsluit in een kistje en op slot doe? Wat doet dit 'het' met het denken en voelen? Met mij?
Het voelt als een 'aan' gaan, een verbinding met ?. Een geconcentreerde stroom vindt mij. Ik kan niet zeggen dat ik daar inwendig een knop voor om zet. Het is het volgen van innerlijke bewegingen. Bijvoorbeeld: iets dat iemand heeft gezegd, iets dat me geraakt of verwonderd heeft en wat door me heen blijft gaan. Soms blijft iets hangen om langer onder de loep genomen te worden en dan plotseling: pats, is daar een nieuwe ruimte waar ik in kan vertoeven, me in kan verplaatsen en van kan genieten. Het stroomt, ruimte, energie, een andere beleving dan wanneer deze ruimte niet open is. Ik kan dit niet creëeren, het gebeurt. In me. Het gaat áán.
Bij de Dalai Lama heb ik dit ook zien gebeuren. In een grote zaal zat hij op een podium op een soort troon: een zeer grote stoel waarop hij maar klein leek. Hij praatte en praatte en heel oneerbiedig: hij brabbelde. Hij zei van alles, maar zei niets. Eerlijk gezegd verveelde ik me en vielen alle verwachtingen in elkaar.
Totdat de stroom aan ging. De overgang vond ik goed zichtbaar en voelbaar. Ze hadden elkaar gezocht en gevonden, als een stekker in een stekkerdoos en jawel: het licht ging aan, de rivier van liefde, inspiratie, stroomde door hem heen. De kleine man zat niet meer op een veel te grote stoel op een nog imposanter podium. Nee, hij beheerde het hele toneel en de stoel en het podium vielen weg in het beeld. Plotseling, maar wel na de overgang van het gemaakte contact, zat daar een grote ziel, een enorme persoonlijkheid en veel meer, met zijn uitstraling van licht, liefde, warmte en vriendelijkheid. Zijn woorden waren geen 'gebrabbel' meer maar waren vervuld van bezieling, verbinding, wijsheid. 'Het' was áán!
Dit is te ervaren in meditatie. Gewoon iedereen in zijn/haar grootte en schoonheid. Blij mee!
Spreken mijn ervaringen en belevingen je aan en vermoed je dat ik hier in iets voor je kan betekenen?
Voel je dan vrij om contact met me op te nemen.